EN
„Informer“, „Alo“, „Srpski telegraf“ čak koriste i tag „Milogorci“, objavljeno je na desetine tekstova u kojima ovaj rasistički termin figurira kao ključna reč. Što bi urednici tabloida razmišljali drugačije od crkvenih poglavara, intelektualne elite i ostalih individualnih i kolektivnih proizvođača diskursa?
Ako je pokojni patrijarh Irinej tvrdio da su Crnogorci isto što i Šumadinci ili Vojvođani, ko je D.J. Vučićević da osporava autoritet Hristovog namesnika na ovom komadu zemlje?
Uostalom, otkud tim Crnogorcima pravo da se izjašnjavaju kako žele? Jesu pitali Centralnu otadžbinsko-crkvenu upravu za dozvolu? Pa ne može to tako, da svako bude šta mu se ćefne i da tako rasparčava srpski nacionalni korpus, diviziju, puk, eskadron i ostale vojne jedinice srpskog bića. Možda negiranje crnogorske nacije zvuči malo rasistički, ali ništa bolje kod nas ne prolaze ni Bošnjaci, Albanci, Hrvati i ostali ontološki srbomrsci, pa šta im fali.
Isti model snajperskog novinarstva primenjuje se i na domaćem terenu, gde se redovno crtaju mete opoziciji, kritičkim intelektualcima i svakome ko stavi bilo kakvu primedbu na naprednjačko zlatno doba. Tabloidna fabrika udarnički radi na proizvodnji neprijatelja, kako spoljnih tako i unutrašnjih, inaugurišući novi žanr koji bi se mogao nazvati pripremom za odstrel.
SAVEZNICA HEGEMONISTIČKE POLITIKE
Kampanja protiv crnogorske nacije i države traje već godinama, a u fazu masovne histerije je ušla povodom litijaškog događanja vernog naroda, kao klerikalne reprize Antibirokratske revolucije. Od tog doba Crnogorci su izbili na prvo mesto ATP liste vekovnih srpskih neprijatelja, a Vučićeva propagandna mašinerija ne štedi municiju kako bi satanizovala svakog ko misli da je Crna Gora suverena država.
Centralna otadžbinsko-crkvena uprava – neformalno telo sačinjeno od svih onih što sanjaju proširenje srpskih teritorija, slave savremene i četničke ratne zločince, negiraju genocid u Srebrenici i agresiju Srbije na BiH – nikada se nije pomirila sa nezavisnošću Crne Gore. Za njih je Crna Gora – što reče ministar Nikola Selaković – „klasična srpska država“.
Ogromni državni i paradržavni resursi upregnuti su u pokoravanje susedne države i njeno vraćanje u čvrst, bratski stisak Srbije, od kojeg pucaju kosti. Kao savršeno sredstvo za tu operaciju poslužila je Srpska pravoslavna crkva zbog svog – što bi ljubitelji geopolitike rekli – geografskog položaja. Najmoćnija, najorganizovanija i najuticajnija institucija sa sedištem u Srbiji koja deluje na prostorima drugih država – prirodna je saveznica hegemonističke politike.
Otuda ne čudi što je aktuelna Vlada Crne Gore sastavljana u manastiru Ostrog, pod budnim okom mitropolita Amfilohija, kao da je reč o nekoj teokratskoj državi iz davne evropske prošlosti.
PRAVOSLAVNE ŠOK – BOMBE
Ustoličenje mitropolita Joanikija u Cetinjskom manastiru, uz asistenciju patrijarha Porfirija, suzavca, helikoptera, gumenih metaka, šok bombi, specijalaca i dugih cevi bilo je simboličko pokorovanje Crne Gore, uprkos tome što se ovaj čin predstavlja kao običan crkveni obred.
Nije pomogla ni odluka Skupštine Cetinja doneta ogromnom većinom glasova kojom su zamolili SPC da izmesti ustoličenje u bilo koji drugi hram ili manastir. Menadžment SPC-a vodio se starom svetootačkom izrekom „Sila Boga ne moli“, pa je demonstrirao moć i silu, te znamenite hrišćanske vrline koje je i sam Hrist praktikovao.
Na stranu sve rasprave, činjenica je da Cetinjski manastir nema nikakve veze sa Srbijom. Sagradio ga je 1484. godine Ivan Crnojević, u to vreme Srbija nije postojala, a većim delom teritorije koja se danas nalazi u okviru naše države vladao je sultan Bajazit II koji nije baš bio sklon izgradnji hrišćanskih hramova od čvrstog materijala.
SPC se javno obznanila kao politička organizacija u službi vladajuće srpske politike, a tabloidi su im verni saveznici u sektoru propagande. Što bi rekao jedan drevni, nepopularni autor: „Ovo je vaš čas i vlast tame”.
