EN
Slavko Ćuruvija, vlasnik i glavni urednik listova „Dnevni telegraf“ i „Evropljanin“, ubijen je vaskršnjeg 11. aprila 1999. godine u haustoru zgrade u kojoj je stanovao.
Za njegovo ubistvu su tek 2015. godine optuženi pripadnici Službe državne bezbednosti: Radomir Marković, Milan Radonjić, Ratko Romić i Miroslav Kurak.
Viši sud u Beogradu, u prvostepenom veću za organizovani kriminal, dva puta je Markoviću i Radonjiću izricao zatvorske kazne od po 30 a Romiću i Kuraku od po 20 godina.
Odlučujući po žalbi okrivljenih, Apelacioni sud u Beogradu je jednom ukinuo prvostepenu presudu i predmet vratio na ponovno suđenje, dok je drugi put preinačio pobijanu presudu i optužene oslobodio krivice.
Oslobađajuća drugostepena presuda doneta je nakon pretresa pred žalbenim većem, a objavljena je deset meseci kasnije (da javnost ne bude uznemirena pre izbora).
Punomoćnica Radonjića i Romića najavila je da će u njihovo ime i za njihov račun podneti tužbu protiv Republike Srbije radi naknade štete usled neosnovanog određivanja pritvora.
Ćerka ubijenog Ćuruvije smatra da ishod sprovedenog krivičnog postupka govori kako je «Služba” i dalje jača od države.
Ali neka ona, njena majka i druga bliska lica Ćuruvije znaju da i oni od iste države mogu tražiti naknadu štete koju su tim ubistvom pretrpeli.
Evo na koji način:
Prema članu 206 stav 1 Zakona o obligacionim odnosima, kad više lica prouzrokuju istu štetu svi učesnici odgovaraju – solidarno.
U ovom slučaju u nastanku štete su učestvovali izvršioci ubistva i Služba državne bezbednosti – kao njihov nalogodavac.
Pošto po članu 414 stav 1 toga zakona, svaki solidarni dužnik odgovara za celu obavezu, tužbom se može zahtevati ispunjenje čitave obaveze od bilo kog solidarnog dužnika, a kad jedan od njih ispuni obavezu ona prestaje prema svim solidarnim dužnicima.
Po članu 206 stav 2 Zakona, solidarni dužnici su: izvršioci štetnih radnji, podstrekači, pomagači, i oni koji su pomogli da se odgovorna lica ne otkriju.
S obzirom da su ubice Ćuruvije, zbog oslobađajuće presude ostali neotkriveni oštećenima preostaje da tužbu za naknadu štete podnesu protiv drugog solidarnog dužnika.
Ali pošto Služba državne bezbednosti kao državni organ nema vlastiti pravni subjektivitet tužba mora biti podneta protiv – Republike Srbije.
Dakle, protiv iste države koju će tužiti i punomoćnica Radonjića i Romića.
Kad država isplati naknadu štete (nematerijalne i materijalne) može se, po članu 208 Zakona o obligacionim odnosima regresirati od onih sa kojima deli solidarnu odštetnu obavezu.
A ona dobro zna ko su oni.
Izvor: Danas
