Vučićević je podneo tužbu povodom teksta objavljenog u Blicu 16. novembra 2012. godine, tvrdeći da je Jugoslav Ćosić izneo netačne, izmišljene i klevetničke tvrdnje u okviru kojih je za Informer naveo da su pseudonovine, da je Vučićević pregovarao sa pripadnicima tzv. zemunskog klana o tome koliko će ga platiti za svaki tekst koji napiše i objavi protiv Zorana Đinđića i u kojem se pozvao na navodno tajno snimane telefonske razgovore između Vučićevića i vođe zemunskog klana.
Sud je utvrdio da je Jugoslav Ćosić navode o Vučićeviću izneo kao metaforu stanja u medijskoj sferi, koju je ocenio kao pseudonovinarstvo, jer se po njegovom mišljenju Vučićević ne bavi nepristrasnim izveštavanjem već nuđenjem usluga gazdama.
Sud je takođe prihvatio navode da je Ćosić imao sasvim dovoljno razloga da veruje da su podaci koje je o Vučićeviću izneo tačni. Sud je procenio da pošto se izražavanje mišljenja tuženog odnosi na stanje u društvu i medijima, kao bitnoj sferi društvenog života, “sud smatra da je tuženi imao pravo da izloži svoje gledište odnosno mišljenje i da širi ovako primljenu informaciju, čak i ukoliko je bilo sumnje da je ta informacija istinita“.
„Reč je o pitanju od javnog interesa i ukazivanje tuženog na probleme u sferi medija i novinarstva, odnosno na postupanje tužioca kao personifikacije i metafore pristrasnog novinarstva, te njegov vrednosni sud ne sme biti ograničeno obavezom da nepobitnim i nesumnjivim dokazima potkrepi informacije koje je izneo“, navodi se u presudi.
Takođe, sud je ocenio da Ćosić “nije pokazao nedostatak novinarske pažnje, imajući u vidu da je izvor informacije ličnost na visokom državnom položaju i da se ta informacija poklapala sa drugim okolnostima o kojima su imali saznanja, ne može se smatrati da je novinar tuženi slepo verovao izvoru ifnormacija i da nije postupao sa dužnom novinarskom pažnjom.“
Po viđenju suda, Vučićević kao novinar i javna ličnost, dužan je da trpi iznošenje mišljenja o njegovom postupanju i kritike njegovog rada u većoj meri od običnih građana.